NR 6-7 9-16
maja 1999
- Aktualności
- Aktywność dobowa ryb - wykres na nadchodzący tydzień
- Słońce i księżyc - wschody i zachody
- Techniki wędkarskie - DS na kanale
- Drapieżniki - Odległy boleń
- Kropkowańce - Poniżej Piekła
- Wędkarski survival - Strzałka na północ
- Nasze brudy - Rząd nad Wisłę
- Top secret - Szczupak spod sufitu
- Konkretna ryba - Słodkie srebrniaki
- Przegląd sprzętu wędkarskiego - Wędki są garbate
- Tam łowią ludzie z RYBIEGO OKA - W górę od Lublina
- Po sąsiedzku - Małe majowe porno
- Notes Marka Kaczówki - Rybki i kwiatki
- Muchowy koszyk - Jazie na muchę
- Morskie opowieści - Szczury morskie
- Reportaż - Ostatnie SWI
- Jak to wygląda naprawdę - Zawodowcy
- Recenzje - Zanim wyruszysz...
W NUMERZE:
Aktualności
Aktywność dobowa ryb
Słońce i księżyc
Techniki wędkarskie
Drapieżniki
Kropkowańce
Wędkarski survival
Nasze brudy
Top secret
Konkretna ryba
Przegląd sprzętu
Tam łowimy
Po sąsiedzku
Notes Marka Kaczówki
Muchowy koszyk
Morskie opowieści
Reportaż
Jak to wygląda naprawdę
Recenzje
ARCHIWUM
Z
łososiem nie mają nic wspólnego. Ale miło je łowić. Szczególnie wówczas,
gdy wiosna wybuchnie na całego. Kilka dni słonecznej pogody daje szanse
tym wszystkim, którzy lubią wieczorne wypady nad wodę. Niemal w każdym kanale
żeglugowym żyją karasie srebrzyste zwane japońcami. Ryby te zaskoczyły wszystkich.
Kilka lat po wsiedleniu (zawleczeniu?!) ich do naszych wód były już wszędzie.
Rozmnażały się jak króliki, mimo że w większości ich populacje składały
się z samych samiczek. Wycierały się jednak z innymi karpiowatymi i tak
wyrastały wciąż nowe pokolenia japońców.Razem z nimi rosły także rekordy wędkarskie. Niemal z roku na rok. Zdarzają się nawet karasie ważące po trzy kilogramy. W kanałach znajdują one doskonałe warunki rozwoju. Woda tam z reguły jest ciepła, pożywienia w bród. Najlepiej chyba karasie rosną w łowiskach, na których jest duża presja wędkarska - ilość zanęty wsypywanej tam tonami sprzyja ich sadełku.
Niestety, rybki te nie chcą z reguły żerować w miejscach odwiedzanych przez wędkarskie rzesze. To znaczy, rzadko zbliżają się do brzegów w dzień, trzymając się raczej środka koryta. Ale kiedy słońce chyli się ku horyzontowi, a wędkarze zaczynają się zwijać, w pobliżu brzegów
zaczynają się pojawiać bąble
wskazujące na to, że nadchodzą już niewielkie stadka srebrzystych karasków. Najpierw niewielkich, biorących delikatnie dłoniaczków - dopiero po zachodzie słońca, gdy ucichnie już wiatr, nadejdą te większe.Specjaliści od japończyków nie przychodzą nad wodę w pełni dnia. Ściągają nieśpiesznie dopiero na wieczór. Nie rzucają się nigdy do gorączkowego montowania wędek. Mają czas na krótki przysiad, na pogawędkę. W międzyczasie przygotowują zanętę. Niewielkie jej ilości, ale tak aromatyczne, że przypominają się święta i zapachy dobiegające z kuchni pełnej wielkanocnych bab.
Dobra karasiowa zanęta składa się najczęściej z karpiowej bazy z dodatkiem kilku łyżek kopry polskiej, grubo śrutowanej kukurydzy i orzechów arachidowych. Ostatnią instancją jest sproszkowany karmel, który całości nadaje z lekka pierniczny zapach. Zanęty holenderskie przeznaczone na kanały pachną podobnie.
Słodko, ale nie dusząco
- jest w nich jakiś ostry aromat, odrobina wanilii, cynamonu, imbiru... Najlepsi łowcy karasi śmieją się, nie zdradzając szczegółów swych receptur i zapewniają, że wszystko, co pachnie przyjemnie i kojarzy się z cukiernią, doskonale wabi karasie. Nie bez kozery we Francji i we Włoszech w skład zakładów produkujących zanęty wchodzi piekarnia, w której piecze się, a potem praży słodkie biszkopty i chałki - podstawę zanęt karasiowo-linowo-karpiowych.
Zapach
wywołujący ślinkę jest także domeną przynęty - najczęściej kaszy manny.
I tu także każdy niemal wędkarz ma własną recepturę.Do kaszy dodaje się - już po ugotowaniu, a przed wyrobieniem - nieco cukru waniliowego albo karmelu, albo jednego i drugiego. Można dodać olejku arakowego, rumowego, mam nawet znajomka, który do zanęty i do barwionej na żółto kaszy przynętowej dodaje kieliszeczek wiśniówki - ale koniecznie tej na pestkach... Byle słodko było i pachnąco. Nie podaję w tym krótkim tekściku receptur, bowiem wymyślenie (wyczynowcy nazywają to skonstruowaniem) własnej zanęty i przynęty jest prawdziwą frajdą. Uroku temu wymyślaniu dodaje potem fakt, że ma się tą jedną jedyną, niepowtarzalną i nikomu nie zdradza tajemnicy.
Specjaliści od dużych karasi
nie nęcą obficie.
Kilkanaście kulek wielkości kurzego jajka, niezbyt sklejonych, tak aby rozbijały się o powierzchnię wody i do dna docierały w postaci rozdrobnionej. Wieczorem łowi się przede wszystkim na płyciznach, nie ma więc obawy, że lekki prąd kanałowy rozwlecze zanętę.Łowcy japońców twierdzą, że nie trzeba lokować zanęty w jednym punkcie, lepiej się posłużyć tak zwaną tarczą zanętową - kilka kulek wrzuconych w centrum łowiska i kilkanaście w rozproszeniu wokół.
Potem na dość sporym haku (nr 8-6) zakleja się gulałkę kaszy manny i czeka na branie. Są co prawda wyjątki łowiące na białe robaczki i oni używają haków o dwa oczka mniejszych, ale i dla nich przygotowanie robaczków kojarzy się ze słodkościami.
Przecierają je najczęściej w sproszkowanym karmelu lub w wysuszonych i starych piernikach. Bywają jednak dni, kiedy po ciepłym dniu karasie ignorują dania mięsne i biorą wyłącznie na kaszę manną. Koniecznie żółtą, koniecznie słodką i pachnącą.
Nie są ważne wędki, techniki sygnalizacji - jeśli karasie zwabi się do brzegu, to będą brać do pierwszego nocnego ochłodzenia, a więc do godziny 22.00, 23.00. A potem i tak zachce się spać i chłód przeniknie gnaty. Pora wracać. Na drugi zaś dzień można będzie zjeść smażoną rybkę o charakterystycznym słodkawym smaku. Nie wiadomo, czy od zanęt to mają, czy same z siebie.
|