|
Są
różne wspomnienia - młode i stare, żywe i zasklepione... Nie chodzi
tu o czas, który się wspomina, tylko o to, co z pamięcią się robi.
Można bowiem za siebie patrzeć bez refleksji, można się też uczyć
z własnej przeszłości...
|
|
NR 21 21 WRZEŚNIA |
| Wydawca: KROKUS ska z o. o. oraz Zespół - Łódź i Wałcz |
|
| I ja mam w pamięci takie nieoczekiwane spotkanie. Łowiłem wówczas
jazie na starych główkach wiślanych w podwarszawskiej Łomnej. Już
się ściemniło, ryby wyszły ku powierzchni, więc cisza była warunkiem
powodzenia. Klasyka - trzask za plecami, osuwające się kamienie, tajemnicze ćlamkotanie, brzęk przewróconego termosu. I potem chlupot, hałas kilkunastu nóg. Tuż koło mnie wybierała się na zarośniętą wyspę wataha dwuletnich dzików. Płynęły na wyciągnięcie wędziska. Ostra woń aż zatykała. Nawet na mnie nie spojrzały - a zjawisko było niesamowite. W przodzie sapiący świński ryj, a niecały metr za nim postawiony na sztorc ogonek, niczym peryskop tnący ciemną wodę. Przepłynęły. Kiedy wróciłem na brzeg, okazało się, że razem z siatką zjadły złowionego za dnia sandacza i ostatnią kanapkę. Niech im idzie na zdrowie. Tylko dlaczego któryś z nich nasrał mi na plecak? Od spodniej strony... [jaj] |
INTRUZDobre zdjęcia powinny zawierać taką nieprzemijającą wartość, że nawet po latach będzie ona aktualna... Znalazłem dwie fotki: jedna moja, a druga Jarka - niegdyś wielkiego zapaleńca, który, po latach nieobecnośc,i objawił się nad wodą jak ten syn marnotrawny.Jarek opowiadał mi, jak kiedyś podchodził po raz kolejny starego, cwanego pstrąga zamieszkującego niedostępny odcinek rzeki. W pewnym momencie spojrzał na brzeg i dostrzegł siedzącego na pniu małego pluszowego misia. Nie był to Miś Puchatek z dobrze znanej bajki, tylko trocinowo-pluszowy futrzak, z białym krawacikiem, dokładnie taki sam, jakiego każdy z nas zapamiętał z czasów dzieciństwa. Pierwsza myśl, to pytanie: co za czubek jeździ z misiem na ryby? Jednak pstrąg był ważniejszy, więc nie zaprzątał sobie głowy zabawką. Po kilku kolejnych pustych rzutach przypomniał o dziwnym znalezisku. W tym czasie miś przesunął się o kilka metrów do przodu i teraz przyglądał się mu uważnie... Dopiero wtedy ujrzał Jarek w całej krasie młodą kunę, która buszowała nad brzegiem rzeki w poszukiwaniu jedzenia. Nosiła tego misia, czy co?  Moje
wspomnienia łączą się z kąpielą w zimnej jesiennej wodzie. Wędrując
wzdłuż Wdy dostrzegłem pod drugim brzegiem spokojne duże kółko. Tak
potrafi zbierać tylko duży lipień. Jednak warunki brzegowe nie pozwalały
na wykonanie dostatecznie długiego rzutu.Na szczęście, w odległości czterech metrów od brzegu wypatrzyłem w wodzie duży kamień. Brodząc na krawędzi nabrania wody do woderów dotarłem do niego. Utrzymanie równowagi na oślizgłym, obrośniętym glonami głazie też sprawiało pewne trudności, ale jak powiada przysłowie: "gdzie diabeł nie może tam wędkarza pośle..." Lipień okazał się starym wyjadaczem i po kilkukrotnym przeprowadzeniu muchy przestawał żerować. Widocznie coś mu nie odpowiadało w mojej muszce. Zabawa powtarzała się cyklicznie: on kilka zbiórek, ja parę rzutów i przerwa w żerowaniu. W pewnym momencie usłyszałem za sobą głośny trzask, obróciłem się i spadając z kamienia, zobaczyłem uciekającą sarnę. Jesienna zimna woda sięgała mi prawie po pas. Te dwa zdarzenia pozornie nie mają nic wspólnego ze sobą, za wyjątkiem jednego. Kolega i ja zachowywaliśmy się nad wodą tak cicho i spokojnie, że dzikie zwierzęta zbliżyły się do nas prawie na odległość wyciągniętej ręki. Nie byliśmy intruzami, brutalnie ingerującymi w przyrodę, byliśmy niemal stałymi elementami tej przyrody. Warto tak się zachować będąc nad wodą. Po pierwsze, mamy sznse na nieoczekiwane spotkania, po drugie, nasze wtargnięcie w nią nie pozostawi nad wodą trwałych śladów "cywilizacji". Romek Wigura |